เพราะความรัก อาจเป็นแค่ความรู้สึกรัก ...พวกเขาทั้งสี่คนจงลงตัวอย่างง่ายดาย
ตั้งแต่ผมเซ็นต์ยินยอมให้พี่ไนกี้เป็นผู้ปกครอง บ้านผมก็ไม่ใช่ของผมอีกต่อไป พี่มันเล่นเช้าถึงเย็นถึง โทรหาสามเวลาหลังอาหาร ไลน์ทุกชั่วโมงกดไลก์ทุกสเตตัส ผมควรรู้สึกยังไง! สามปีแล้วที่โตมาตัวคนเดียว กินข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียวแต่วันนี้กลับมีอีกคนอยู่ด้วย ดีหน่อยที่พี่มันมาเช้าเย็นกลับไม่หนักขนาดนอนค้างด้วย เอ๊ะ! หรือที่มันบอกว่าจะจีบผมมันคิดงั้นจริงๆ
'ไลน์! ไลน์! '
นอนกลิ้งเกลือกเล่นเกมส์ปล่อยเจ้าสี่เหลี่ยมร้องเรียกอยู่นานแล้ว พี่กี้ทำกับข้าวอยู่คงรำคาญเห็นเดินออกมาอ่านข้อความพวกนั้นซะเอง
"น้ำหวานนี่ใครวะ" พี่กี้ถามเสียงแข็ง ชักหน้าตึงย่นคิ้วหากัน
"เฮ้ย! น้ำหวานไลน์มาหรอ ไหนว่าไงมั้ง" ตาลีตาเหลือกรีบวิ่งไปคว้าเจ้ามือถือเครื่องโปรด ช่องแชทน้ำหวานโชว์หราพร้อมข้อความยาวเหยียดและสติ๊กเกอร์อีกเป็นโหล
"ใจร้อนไม่เปลี่ยนเลยนะ ขนาดมาง้อเรานะเนี่ย" บ่นใส่คนสวยบนหน้าจอ จิ้มนิ้วลงแก้มกลมๆ แล้วกวาดตาอ่านข้อความที่พิมพ์มา
ตั้งแต่เจอพี่กี้ทุกอย่างรอบตัวผมเปลี่ยนไปหมด จากเป็นคนชิคชิคไม่สนใจใครไม่มีใครสนใจเรา วันนี้กลับมีแต่เรื่องดีๆ เพื่อนเยอะมีโน้นมีนี่ให้ทำตลอดนี่แฟนเก่ายังจะกลับมาอีก
"หน้าบานเลยนะมึง แฟนไง" อยู่ๆ พ่อครัวมือใหม่ก็ปลดผ้ากันเปื้อนออก วางมันลงโต๊ะแล้วหมุนตัวจะเดินหนี แต่พระเอกก็ยังเป็นพระเอกอยู่วันยังค่ำ ในจังหวะสโลว์หันหลังนั้นกลับมีคำถามเกิดขึ้น แล้วพี่มันก็เดินออกไปเลยไม่รอฟังคำตอบ ผมนี่เกาหัวแกร๊กๆ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
"อ้าวพี่กี้! เดี๋ยวก่อน" บทนางเอกสั่งให้ผมวิ่งหน้าตั้งไปคว้าข้อมือคนตัวสูงกว่า
