ราตรีกาลคืบคลานเข้ามาแทนที่หลังพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า
หญิงสาวเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลเข้มยาวสลวยจรดช่วงเอวค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นดวงตาสีน้ำตาลกลอกตาไปมาเพื่อปรับตาสายตาในแสงสลัวของห้องที่นอนหลับอยู่
ร่างเพรียวบางยันกายขึ้นจากเตียง รู้สึกปวดหนึบที่ท้ายทอยจนต้องต้องมือซ้ายขึ้นนวด แต่แล้วก็รู้สึกเจ็บแปลบเมื่อขยับข้อมือ
หญิงสาวพลิกข้อมือดูจึงเห็นผ้าปิดแผลซึ่งมีเลือดซึมเปื้อนพันอยู่ที่บริเวณข้อมือซ้าย
‘แผล-บาดเจ็บ-เป็นไปไม่ได้’
มันเกิดอะไรขึ้น หญิงสาวก้มมองสภาพตัวเองในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น
เธอมาอยู่สภาพนี้ได้อย่างไร เธอยกมือขึ้นกุมขมับ พยายามทบทวนสิ่งที่เกิดกับตัวเองแล้วเธอก็ต้องตกใจว่าตัวจำอะไรไม่ได้เลย
แม้กระทั่งชื่อของเธอเอง!!
